Yazar: admin

Nisan 23 yaşındaydı. Çekmeköy escort kenarında, sitelerle gecekondu mahallelerinin arasında kalan dar sokaklardan birinde yaşıyordu. Gündüzleri, otobüslerin ve inşaat kamyonlarının eksik olmadığı ana caddeden geçerken insanların yüzüne bakmazdı. Bir yabancı gibi yürürdü hep. Oysa burası onun doğup büyüdüğü yerdi.

Babası yıllar önce hayatlarını terk etmişti. Annesi ise çalışamayacak kadar hasta ve içine kapanıktı. Nisan küçük yaşlarda marketlerde, kafelerde çalışarak ailesine destek olmaya başlamıştı. Ne var ki, aldığı maaş kirayı, faturaları, ilaçları karşılamaya yetmiyordu. Üniversite hayali çoktan silinmişti. Sınavı kazanmış ama kayıt yaptıramamıştı. Bu eksik, içini her gün biraz daha kemiriyordu.

Sonunda, çaresizlikle çıktığı yolda istemediği bir işe sürüklendi. Nisan, hayatını sürdürebilmek için bir eskort sitesine ilan verdi. Başta tek seferlik düşünmüştü ama bir kere adım atınca geri dönmek kolay olmadı. Kendisinden yaşça büyük, soğuk bakışlı adamların evlerinde saatler geçiriyor, sonra eve dönüp annesinin başucunda susuyordu.

Geceleri banyoda uzun süre kaldığı olurdu. Ellerini sabunlarken değil, geçmişini yıkamaya çalışır gibi davranırdı. Aynaya baktığında kendi gözlerinden kaçıyordu. Nisan bu hayatı seçmemişti, sadece diğer seçenekleri çoktan elinden alınmıştı.

Bir gün Çekmeköy metro çıkışında rastgele dağıtılan bir broşür eline geçti:
“Kadın Dayanışma Derneği – Ücretsiz Psikolojik ve Sosyal Destek”
Öylesine aldı, çantasına koydu. Ama birkaç gün sonra o broşürü yeniden okudu. Oral Sessiz bir sabahta, cesaretini toplayıp yazan numarayı aradı. Telefonda bir kadın sesi, onu dinledi. Yargılamadan. Yumuşak bir sesle “Yalnız değilsin” dedi.

O telefon konuşması Nisan için küçük ama belirleyici bir adım oldu. Kendisini anlatabildiği, destek alabildiği bir dünyaya ilk kez kapı aralanmıştı. Zamanla düzenli görüşmelere başladı. Utanarak, çekinerek ama umutla.

Henüz her şey düzelmemişti. Maddi zorluklar devam ediyordu. Ama Nisan artık yalnız olmadığını biliyordu. Hayatındaki karanlıkların içinde küçük bir ışık belirmişti. Belki bir gün kendi hikayesini yazacak, başkalarına ilham verecekti.

Derya 26 yaşındaydı. Çekmeköy escort arka sokaklarında, üç katlı eski bir apartmanın giriş katında yaşıyordu. Hayatı sessiz ama içten içe çalkantılıydı. Küçükken edebiyata düşkündü, hep bir kitapla gezer, hayal kurardı. Ama hayaller İstanbul’un dar sokaklarında çok çabuk eziliyordu. Ekonomik sıkıntılar, hayatını planlamasına fırsat tanımadan onu çalışmaya zorlamıştı.

Annesi kronik hastaydı, babası ise yıllardır eve sadece ay sonlarında uğrayan bir figürdü. Derya yıllarca küçük kardeşine hem anne hem baba olmuş, okula gitmeyi bırakıp mahalledeki fırında çalışmaya başlamıştı. Şimdi ise Çekmeköy escort bir çağrı merkezinde, günde sekiz saat başkalarının sorunlarını dinliyor ama kendi sesini duyan kimse olmuyordu.

Hayatı aynı rutinde dönüp duruyordu. Sabah erken uyanmak, işe gitmek, eve dönüp annesinin ilaçlarını ayarlamak ve kardeşinin derslerine yardım etmek… Derya kendi adını ancak gece herkes uyuduktan sonra duyuyordu. O saatlerde, eski defterine sessizce yazdığı satırlar, onun gerçek dünyasıydı.

Bir gün iş çıkışı Kültür Merkezi’nin önünden geçerken bir afiş gözüne çarptı:
“Senin de Hikâyen Var – Kadınlar İçin Yaşamdan Yazıya Atölye”

İlk başta sadece baktı. Ama birkaç gün sonra oradaydı. İlk derste, elindeki kalem titriyordu. Oral Kendi hikayesini yazmak zorunda kalacağı düşüncesi bile ürkütücüydü. Çünkü yıllardır susuyordu. Ama yazdıkça, içinde tuttuğu her şey sayfalara dökülmeye başladı. Derya’nın hikâyesi artık sadece onun sırtına yük değil, kelimelere dönüşen bir dirençti.

Atölyenin son haftasında eğitmen onun metnini örnek olarak tüm sınıfa okudu. Bu onun için küçük bir mucizeydi. Hayatında ilk defa biri onun sözünü duymuştu. İlk defa, sessizliğinden bir anlam doğmuştu.

Derya hâlâ aynı evde yaşıyordu, hâlâ aynı işi yapıyordu ama artık başka bir kadın olmuştu. Çekmeköy escort sokakları ona gri değil, yaşanmışlıklarla dolu görünüyordu. Ve her akşam, küçük masasında yeni bir hikâye yazıyordu.

Sena, 21 yaşındaydı ve Üsküdar escort geçen günleri artık saymayı bırakmıştı. Şehir her zamanki gibi kalabalıktı ama onun için yalnızlıkla doluydu. Gündüzleri sıradan insanlara karışıyor, geceleri ise başka bir dünyanın içine çekiliyordu. Yaşamı ikiye bölünmüştü; biri gerçekti ama acı veriyordu, diğeri yabancıydı ama hayatta kalmasına yetiyordu.

Aslen Kocaeli’nden gelen Sena, iki yıl önce İstanbul’a üniversite okumak için gelmişti. Bir kamu üniversitesinin sanat tarihine yerleşmişti. Başta her şey heyecan vericiydi. Yurt hayatı, arkadaşlıklar, sokakta simit yiyerek boğaza karşı oturmak… Ama zamanla gerçekler hayalleri örttü. Ailesinin maddi gücü sınırlıydı; yurt ücreti, kitaplar, ulaşım, yemek… İstanbul, göz açtırmıyordu.

Seni Bekliyorum

Bir gün yurttan bir kızla samimi oldu. O kız ona farklı bir yol gösterdi. “Geçici bir çözüm” dedi. “Bir gecelik, iki saatlik… Sonra çıkarsın zaten.” Sena önce tepki gösterdi, hatta odayı değiştirmeyi düşündü. Üsküdar cimcif Ama birkaç hafta sonra, cebinde sadece birkaç bozukluk varken, hastalanan annesinin ilaçlarını almak için eczaneye gittiğinde parası yetmediğinde, düşünceleri yavaş yavaş değişmeye başladı.

İlk gece, Üsküdar’da bir sokak otelinde karşılaştı “müşterisiyle”. Kalbi hızla atıyordu, elleri titriyordu. O an her şeyden nefret etti: hayattan, İstanbul’dan, kendisinden… Ama annesinin ona telefonda “çok şükür iyiyim kızım, ilaçları aldım” deyişini duyduğunda, yaptığı şeyin karşılığını düşünmeden edemedi.

Aylar geçti. Sena artık geceleri kimseye görünmeden, aynı sokaklardan geçip evine dönüyordu. Artık ağlamıyordu. Ağlamak lüks olmuştu. Sabahları çay alırken göz teması kurmamayı öğrenmişti. Kendi sesinden bile ürküyordu bazen. Boğaz kıyısında otururken, vapurlara binip uzaklara gitmek istiyordu. Ama her sabah güne uyanması gerekiyordu. Çünkü bir hayatı sürdürmesi gerekiyordu.

Bir gün, Üsküdar escort Meydanı’nda çocuklara kitap okuyan bir gönüllü gruba rastladı. Yaklaşıp izlemeye başladı. O an içinden bir ses yükseldi: “Ben de bir zamanlar öğretmen olacaktım.” Gözleri doldu. O gün karar verdi. Yavaş da olsa, bu karanlıktan çıkacaktı.

Üsküdar escort geceleri bambaşka olurdu. Gündüz kalabalık vapurların taşıdığı umutlar, akşam olunca sessiz bir hayal kırıklığına dönüşürdü sanki. 24 yaşındaki Dilara da her gece bu sessizliğe karışıyor, görünmeden var oluyordu.

Dilara, Samsun’dan İstanbul’a üniversite hayalleriyle gelmişti. İstanbul Üniversitesi’nde sosyoloji okumaya başlamış, yurt köşelerinde, kitap aralarında tutunmaya çalışmıştı. Fakat hayat, genç bir kadına her zaman adil davranmaz. Babasının ani ölümüyle ailesi büyük bir borç batağına sürüklendi. Üsküdar dolgun kalça Annesi küçük bir köyde, iki küçük kardeşiyle kalakalmıştı. Dilara ise hem okumaya çalışıyor hem de para göndermek için çırpınıyordu.

İlk başta ev temizliği yaptı, çocuk baktı. Ancak bu işler hem bedenen yıpratıcıydı. Hem de yeterli para kazandırmıyordu. Aylar geçtikçe borçlar birikti, okulu dondurmak zorunda kaldı. Bir arkadaşı, gecelik işler yapan bir tanıdığını tanıttı ona. “Bir kereden bir şey olmaz,” demişti kız. Ama o bir kere, bir başka kereyi doğurdu. Ve Dilara artık geceleri başka biri olmuştu.

Mutlu Bırakırım

İlk müşterisiyle buluştuğu gün, Üsküdar escort, Validebağ Korusu’nun yakınlarında bir oteldeydi. O gün hava pusluydu, Dilara’nın içi gibi. Yabancı bir adamın karşısında, kendini bir nesne gibi hissederken zihni donmuştu. Yapmak zorundaydı. Ailesi için, kardeşleri için, yaşamaya devam edebilmek için…

Zamanla hissizleşti. Sokaklar değişmedi, ama Dilara değişti. Her adımda suçluluk, her gecede vicdan azabı taşıyordu. Oysa içindeki fırtına kimseye görünmüyordu.

Bir gün, Mihrimah Sultan Camii’nin avlusunda otururken, başörtüsünü başına sarmış yaşlı bir kadın yanına oturdu ve ona bir dilim simit uzattı. “Ne kadar yorgunsun yavrum,” dedi kadın. O an gözyaşları aktı Dilara’nın yanaklarından. Tanımadığı birinin şefkati, içinde bir şeyleri kırmıştı.

O gün bir karar verdi. Artık geçmişini değil, geleceğini düşünmeliydi. Zor oldu. Hâlâ zor.

Melike, 24 yaşındaydı. Akşam güneşi Kadıköy escort rıhtımını turuncuya boyarken, o, Moda sahiline inen merdivenlerin başında durmuş denizi izliyordu. Elindeki sigaranın dumanı yüzüne çarptıkça, bir türlü dağılıp gitmeyen geçmişi düşünüyordu. Kadıköy escort kalabalıktı, renkliydi, canlıydı… Ama onun dünyası soluktu, yorgundu, sessizdi.

Melike İzmir’in arka sokaklarında büyümüştü. Annesi hasta, babası işsizdi. Evdeki en büyük çocuk olarak küçük yaşta yükleri sırtlamıştı. Lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kalmıştı. “İstanbul’da iş bulur, para yollarım,” diyerek gelmişti bu kente. İlk durağı Bahariye Caddesi olmuştu. Işıl ışıl vitrinlere kısa bir hayranlıkla baktıktan sonra kendini hızlıca Haydarpaşa Garı’nın arkasındaki dar sokaklarda bulmuştu.

Çoklu İlişki Seviyorum

Bir yandan ev temizliği yapıyor, bir yandan da kafelerde yarı zamanlı çalışıyordu. Ama İstanbul pahalıydı. O, ucuz ve görünmezdi. Yavaş yavaş yıprandı. Kira ödeyemedi, çalıştığı yerden çıkarıldı, sokakta kaldı. Sonra karşısına çıktı Elvan. Otuzlarında, sakin, fazla konuşmayan bir kadındı.
“Kalacak yerin yoksa benimle gel,” dedi.
O günden sonra hayat, Melike için başka bir yöne kıvrıldı.

Başta anlamamıştı Elvan’ın ne iş yaptığını. Sonra öğrendiğinde önce uzak durdu. Ama üçüncü gecesini parkta geçirdikten sonra açlıktan başı dönerken bir karar verdi. O gece ilk kez, Kadıköy’ün bir ara sokağında gözlerini kaçırarak yürüdü. Ve döndüğünde artık bambaşka biri olmuştu.

Melike, her sabah Moda’da denizi izliyordu. “Bir gün çıkacağım bu hayattan,” diyordu kendine. Ama bu cümle bile giderek sessizleşmişti içinde. Ta ki bir gün Caferağa Mahallesi’ndeki bir sanat atölyesinin önünden geçerken duvarda asılı bir afişi görene kadar

Dilan, yirmi yaşındaydı. Üsküdar escort iskelesine bakan o eski taş duvarın üzerine oturmuş, gözlerini Boğaz’ın sularına dikmişti. Martıların sesi, vapur düdükleri, insanların ayak sesleri… Hepsi iç içe geçmişti ama Dilan’ın içindeki sessizlik çok daha derindi. İstanbul’un gürültüsü ona ulaşmıyordu artık.

Diyarbakır’dan gelmişti. Yoksul bir evde büyümüştü, ama içinde büyük hayaller vardı. Tıp okuyacaktı, insanlara yardım edecekti. En azından öyle zannediyordu. Vip babası her gece eve sarhoş dönüyor, annesi sessizce ağlıyordu. Liseyi güç bela bitirdiğinde, sınavdan aldığı puanla İstanbul’da bir üniversiteye yerleşti. Ama okula hiç başlayamadı. Akrabalarının yanında kalmaya çalıştı, ama onların gölgesinde nefes almak da kolay değildi.

Bir gün çantasını alıp çıktı o evden. Haydarpaşa Garı’nın merdivenlerinde sabahladı. Üzerinde ince bir mont, içinde karışık bir korku vardı. Sonra tanıştı Berfin’le.
“Sokakta kalma,” dedi Berfin. “Yanımda kalırsın. Güvende olursun.”
Güven dediği, dört duvar arasında kirli bir döngüydü. Berfin’in hayatı da gecelerde geçiyordu. Dilan ilk başta sadece izledi. Ama cebindeki para bitince, çaresizlik gururunu boğdu.

Escort Dilan

Birkaç ay sonra artık geceleri sahilde dolanan yüzlerden biri olmuştu. Bakışlarını kaçıran, suskun kalan, gülmeyi unutan bir kız… Ama içindeki başka bir ses her zaman konuşuyordu. “Bu sen değilsin. Burada kalma.”

Bir gece, yağmur altında sırılsıklam olmuş halde Selimiye Kışlası’nın önünde beklerken, bir kadın yaklaştı. Üzerinde şemsiye, elinde termos vardı.
“Bir çay ister misin?” diye sordu.
Dilan başını eğdi ama hayır demedi.

Kadın, bir kadın dayanışma derneğinde çalışıyordu. Konuşmalar başladı. Dilan ilk kez biri tarafından dinlenmişti. Yargılanmadan, ezilmeden, küçümsenmeden…
“İstersen barınma evi var,” dedi kadın.
“O kadar kolay mı?” diye sordu Dilan.
“Kolay değil. Ama mümkün,” dedi kadın. “Ve birlikte yürümek daha kolay.”

Dilan, ertesi sabah o evi aradı. Günler haftaları kovaladı. Terapilere başladı. Üsküdar escort açık öğretimden yeniden kayıt oldu. Temizlik işlerine girdi. Sonra bir kütüphanede gönüllü oldu. Kitapları düzenlerken en çok sevdiği bölüm şiir rafıydı.

Şimdi bazen, Salacak sahiline yürüyüşe çıkıyor. Aynı taş duvarın üzerine oturuyor. Ama artık içi sessiz değil. Düşünceleri, planları ve hayalleri var.

Ben Zeynep, 22 yaşındayım. İstanbul Pendik’te, tren istasyonuna yakın, tek odalı bir dairede yaşıyorum. Penceremden baktığımda bazen yalnızca karşı apartmanın duvarını görürüm, bazen de uzaklardan Marmara Denizi’nin puslu maviliği göz kırpar.

İstanbul Üniversitesi’nde sanat tarihi okuyorum. Bu şehirde öğrenci olmak kolay değil. Hele kadınsan, tek başına ayakta kalmaya çalışıyorsan, hayat her gün sınav gibi. Sabah 6’da uyanıp trenle okula gidiyorum. Yol, kalabalık, gürültü ve yorgunlukla dolu. Ama okula vardığımda, kitapların arasında nefes alabiliyorum. Kütüphane, sessizliğin sığınağı gibi geliyor bana.

İri Memeli

Maddi zorluklar hayatımın hep içindeydi. Ailem Tokat’ta yaşıyor. Babam erken emekli oldu, annem ev hanımı. Onların desteğiyle İstanbul’da ayakta kalmak neredeyse imkânsızdı. Pendik escort bu yüzden üniversiteye başladığımdan beri çalışıyorum. Önce Pendik’te bir tekstil atölyesinde işe girdim. Sonra kafelerde, sonra online sipariş paketlemelerinde…

Hayat beni hızlı büyüttü. Bazen yaşıtlarımın sohbetlerine kulak misafiri oluyorum; “tatil planları”, “alışveriş” ya da “akşam dışarı çıkalım mı?”… Benim planlarım daha sade: Bugün ne kadar para biriktirebilirim? Elektrik faturasını yatırabilecek miyim? Akbilim yeter mi?

Pendik sahiline yürüyüşe çıktığımda denizin sesi bana umut verir. Sanki bana “sabret” diyor. Sanki bu hayat, geçici bir koridor ve ucunda kendi istediğim kapı var. Ama bu sabır, sadece güçlü olmaktan değil, başka seçeneğim olmamasından geliyor.

Toplumun beklentileri omuzlarıma binmiş gibi. “Gençsin, güzel kızsın, ne işin var bu kadar mücadelede?” diyorlar bazen. Oysa ne yaşadığımı bilen yok. Kendimi kimseye açıklamak istemiyorum artık. Sadece hayatta kalmak ve kendi yolumu çizmek istiyorum.

Ben Zeynep. 22 yaşındayım. Pendik escort yaşıyorum. Belki hayatım zor, belki yalnızım. Ama içimde bir güç var. O güç, her sabah beni yataktan kaldırıyor. Belki bugün değil… Ama bir gün, bu emeğimin karşılığını alacağım.

Ben Merve. 25 yaşındayım. Pendik escort kenar mahallelerinden birinde, üç katlı eski bir apartmanın en üst katında yaşıyorum. Gündüzleri sessiz, geceleri köpek havlamalarıyla yankılanan bu sokaklar, bana hem korunaklı hem de klostrofobik geliyor. Burada hayat, sadece akmıyor—direniyor.

İstanbul’a dört yıl önce geldim. İlk başta korkuyordum. Ne tanıdığım vardı ne de kalacak düzgün bir yerim. Ama okumak istiyordum. Gerçekten, her şeyden çok. Şu anda İstanbul Üniversitesi’nde edebiyat okuyorum. Edebiyat, çocukluğumdan beri kaçış kapım oldu. Kitapların içinde başka hayatlar mümkünmüş gibi hissettirdi bana.

Elit Escort

Ama gerçek hayat, kitaplar kadar nazik davranmaz insana. Ailem Ankara’da. İki küçük kardeşim var. Annem hasta, babam işsiz. Her şey bana bakıyor. İlk sene geceleri Pendik sahilinde bankta uyuduğum zamanlar oldu. Sonra bir oda buldum, yarı bodrum. Gün ışığı görmeyen bir pencere, rutubet kokan duvarlar. Ama en azından bir anahtarım vardı.

Geçinmek için çalışıyorum. Önce markette kasiyerlik yaptım, sonra kafede. Eskort ama gündüz okul, akşam iş yetmiyor. İstanbul’un yaşamı değil, masrafı büyük. Şimdi çeviri yapıyorum evden, bazen de özel ders veriyorum. Gece uykusuz, gündüz yorgun.

Bazen sahile inip, vapurların yanaşmasını izliyorum. Hayatın başka bir tarafıymış gibi gelir bana o tekneler. İnsanlar telaşla iner, biner… Kimileri umutla, kimileri yorgun. Ben ise sadece izlerim—çünkü beklemekten başka çarem yok gibi hissederim.

Toplumun beklentileri, insanların yargıları… Kadınsan, tek başınaysan, hele gençsen… Sana bakarken herkesin bir bakışı, bir düşüncesi vardır. Ama çok azı gerçekten dinler.

Ben Merve. 25 yaşındayım. Pendik escort gürültüsünde sessiz kalmayı, kalabalıklarında yalnız yürümeyi öğrendim. Güçlü olmaktan yoruldum belki ama ayakta kalmaktan hiç vazgeçmedim. Çünkü biliyorum; bu hayat, bana şimdilik bunu veriyor ama ben bundan fazlasını hak ediyorum.

Ve bir gün… Kitaplarımı yazacağım, kendi odam olacak, denizi sadece kaçış için değil, huzur için izleyeceğim. Belki hâlâ Pendik’te… Belki başka bir yerde. Ama kendim olarak.

Ben Elif. 21 yaşındayım. Pendik escort arka sokaklarında, yokuşu bitmek bilmeyen bir mahallede yaşıyorum. Evin duvarları çatlak, sobası duman kaçırıyor, ama alıştım artık. Çünkü hayat, bazen alışmakla baş eder.

İstanbul Üniversitesi’nde sosyoloji okuyorum. Pendik’ten okula gitmek, çoğu sabah bir sınav gibi. Otobüsler tıklım tıklım, yollar gergin. Ama yine de giderim; çünkü kendimi kurtarabileceğim tek yer orası. Kütüphanede bir saat geçirmek, bana gün boyu yetecek kadar nefes verir.

Çocukluğum zor geçti. Babam erken yaşta vefat etti. Annem temizlik işlerine gitti yıllarca. Ben de liseye giderken apartman temizledim, bulaşık yıkadım. Şimdi üniversitedeyim ama geçim derdi bitmiyor. KYK kredisi yetmiyor. Çoğu zaman okul çıkışı Pendik sahiline inip telefonla yemek siparişi alıyorum, bazen paket taşıyorum. Kimi zaman da daha sessiz kalan, ama daha çok kazandıran işler yapmak zorunda kalıyorum.

Seni Bekliyorum

İnsanlar dışarıdan bakınca anlamıyor. “Gençsin, okula gidiyorsun, ne güzel işte” diyorlar. Ama o okulun kapısına varmak için nelerden geçtiğimi bilmiyorlar. Hayat her gün bir seçim sunuyor. Ve bu seçimler bazen sana ait olmuyor, sadece şartların seni oraya itiyor.

Pendik sahilinde oturduğumda, önümde Marmara Denizi… Göz alabildiğine mavi, ama içimdeki boşluk kadar sessiz. Denizin sesine karışan martı çığlıkları, içimde bastıramadığım haykırışlar gibi. Yalnızım çoğu zaman. Ama alıştım buna da.

Ben Elif. 21 yaşındayım. Hayatım, başkalarının göremediği bir sabırla örüldü. Güçlü değilim belki, ama inatçıyım. Hayallerimi bir kenara koymadım. Bir gün kendi ayaklarımın üzerinde duracağım. Belki burada, belki bambaşka bir yerde… Ama kendim olarak.

Pendik escort dar sokaklarda yürürken her adımda kendimi yeniden kuruyorum. Çünkü bazen var olmak, başlı başına bir direniştir.

Ben Derya. 24 yaşındayım. Pendik’te, tren yoluna yakın eski bir apartmanın en üst katında kalıyorum. Çatı katı, alçak tavan, duvarlarda rutubet izleri… Ama İstanbul’da tek başına yaşayan biri için burası bir lüks sayılır. Çünkü bu şehir, insanın hem hayallerini hem de cesaretini test eder.

Marmara Üniversitesi’nde kamu yönetimi okuyorum. İlk sene Kadıköy’de kalmıştım, ama kiralar artınca Pendik escort taşınmak zorunda kaldım. Her sabah trenle yola çıkıyorum, bazen derse geç kalıyorum. Ama artık buna da alıştım. Çünkü İstanbul, zamanın değil mücadelenin şehri.

Hayat bana hiç kolay olmadı. Ailem Erzincan’da yaşıyor. Annem ev hanımı, babam emekli. Onlardan gelen destek sınırlı. İlk başta part-time işlerle idare ettim. Çocuk baktım, kasada durdum, anket yaptım. Ama yetmedi. Her seferinde “bir yolunu bulmalıyım” dedim. Ve bazen o yolların ne kadar dikenli olduğunu sonradan anlıyorsun.

Mutlu Olmak İçin Gel

İnsanlar seni sadece sonuçla yargılıyor. Kimse “neden” demiyor. Bir kadın, hele ki genç bir kadın, yalnız yaşayıp ayakta durmaya çalışınca herkesin bir fikri oluyor. Ama kimse bir bardak su sormuyor.

Pendik sahiline inip gün batımını izlemek bana iyi geliyor. Martılar bağırırken içimdeki sessizlikle yüzleşiyorum. Bazen kalabalığın ortasında o kadar yalnız hissediyorsun ki, kendi adını bile unutur gibi oluyorsun. Ama sonra bir mesaj, bir kitap, bir küçük gülümseme seni yeniden hayata bağlıyor.

Ben Derya. 24 yaşındayım. Hayatta kalmak için kimsenin bilmediği yollar yürüdüm. Ama ruhumu yitirmedim. Gözlerim hâlâ gökyüzünü arıyor, ellerim hâlâ yazmaya devam ediyor.

Bu şehir kolay değil. Ama ben de kolay vazgeçmem. Pendik escort küçük odamdan kocaman hayaller kuruyorum. Bir gün gerçekten istediğim hayatı yaşamak için.