Pendik escort sokaklarında akşamın hüznü ağır ağır çökerken, gökyüzünü kaplayan gri bulutlar yağmurun yaklaşmakta olduğunu fısıldıyordu. İnsanlar apartmanlara sığınmak için adımlarını hızlandırıyor, sahile açılan yollar yavaşça tenhalaşıyordu. Bu karanlıkta, kimsenin fark etmediği bir adım sesi daha vardı: Derya. Yirmi beş yaşındaki genç kadın, günün yorgunluğunu taşıyan adımlarla sahil tarafına doğru yürüyordu.
Derya’nın hikâyesi kolay değildi. Kendisini koruyacak bir limanı olmayınca, yıllar içinde “hayatta kalmak için” bazı seçimler yapmak zorunda kalmıştı. Zorla değil ama çaresizlikle sürüklenmişti. Pendik escort ara sokaklarında görünmez bir hayat kadını olarak yaşamak, onun için bir kader gibi üzerine çökmüştü.
Bu akşam ise içi daha da sıkışıktı. Yağmur yaklaşıyor, rüzgâr yüzünü keskin bir bıçak gibi kesiyordu. Derya, sahilin boş banklarından birine oturdu. Ayakkabılarının ucuna yağan ilk damlalar üşümüş ayaklarını daha da titretiyordu. Ellerini cebine sokup başını eğdi. “Ben böyle ne kadar dayanacağım?” diye fısıldadı kendi kendine. Bu cümleyi belki bin kere söylemiş, her defasında cevapsız bırakmıştı.
Birden yanına şemsiyesini tutan bir kadın yaklaştı. Orta yaşlarında, güler yüzlüydü.
“Islanacaksın kızım, iyi misin?” diye sordu.
Derya önce şaşırdı.
“Biraz hava almak istedim,” dedi.
Kadın oturup şemsiyeyi ikisine birden tuttu. “Pendik escort Belediyesi’ne bağlı kadın destek merkezinde çalışıyorum. Eğer yardıma ihtiyacın olursa… gerçekten, kapımız açık,” dedi ve bir kartvizit uzattı.
Bir yanıt yazın