Üsküdar escort akşamları başka bir sessizliğe bürünürdü. Denizden gelen rüzgâr, Kız Kulesi’nin ışıklarını dalgalarla birlikte savurur, sahilde yürüyen birkaç insan dışında kimse kalmazdı.
Zeynep, o soğuk akşamda montunun yakasını kaldırıp bir köşede bekliyordu. Yirmi iki yaşındaydı, ama gözlerindeki yorgunluk, ömrünün yarısını yaşamış birinin izlerini taşıyordu.
Hayatı hiçbir zaman kolay olmamıştı. Ümraniye’de doğmuş, babasız büyümüştü. Annesi temizlik işlerine gidip onu okutmaya çalışmış, ama bir gün kıvırcık esc hastalanınca her şey değişmişti. Hastane masrafları, kira, faturalar… Zeynep, önce bir kafede çalışmış, sonra markette kasiyerlik yapmış ama kazancı yetmemişti.
Bir gece çaresizlikle sahile indiğinde, bir kadın yanına yaklaşmıştı. “Bazen hayatta seçim değil, mecburiyet vardır,” demişti. O cümle Zeynep’in kaderini çizmişti.
O günden sonra Üsküdar escort arka sokakları, onun sessiz evi oldu. Her gece farklı yüzlerle karşılaşıyor, ama hiç kimsenin gözünde insan gibi görünmüyordu. Yine de sabah olduğunda eve dönerken aynaya bakar, kendine fısıldardı:
“Bu ben değilim. Ama başka çarem de yok…”
Bir sabah gün doğarken sahile indi. Kız Kulesi’nin karşısına oturdu. Gözlerinden yaşlar milf süzülürken içinden “Belki bir gün,” dedi, “belki bir gün buradan başka bir yere gidebilirim.”
Tam o sırada yaşlı bir kadın yanına yaklaştı, elindeki poşetten bir simit çıkarıp uzattı. “Kızım, her insan ikinci bir şansı hak eder,” dedi. O söz, Zeynep’in içinde uzun zamandır sönmüş olan umudu yeniden yaktı.
Ertesi gün, Üsküdar Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. Kapının önünde uzun süre durdu, elinde titreyen bir broşürü sıkıca tuttu. Sonra cesaretini toplayıp içeri girdi. Kadınlar ona gülümsedi, yargılamadılar. Sadece “Hoş geldin,” dediler.
Bir yanıt yazın