Ceyda, 23 yaşındaydı. Üsküdar escort eski taş sokaklarında, özellikle geceleri kimsenin dikkatini çekmeden yürümeye alışmıştı. İnsanlar onu fark ederdi ama bakmazdı. Kimse onunla konuşmaz, kimse onun neden orada olduğunu sormazdı. Çünkü herkes zannederdi ki cevabı biliyor: Ceyda bir hayat kadınıydı. Ama kimse onun gerçekte kim olduğunu merak etmezdi.
Ceyda’nın hayatı, Bitlis’in bir köyünde başladı. Yoksulluk içinde geçen çocukluğunda en çok duyduğu şey “sabret” kelimesiydi. Annesi sürekli hasta, babası götten ise ya tarladaydı ya da öfkesini evde birilerine yöneltiyordu. Ceyda, hayal kurmayı çabuk unuttu. Okulu tatlı esc ortaokulda bıraktı ve 16 yaşında İstanbul’a, sözde bir akrabanın yanına gönderildi. Yardımcı olacaktı ev işlerinde. Ama o ev, güvenli bir liman değil, sessiz bir hapishaneydi. Kısa sürede oradan da kaçtı.
İstanbul sokaklarında geçirdiği ilk gecede korkudan uyuyamamıştı. Ardından birkaç gün aç geçti. Tanımadığı bir kadın ona “yardım edebileceğini” söylediğinde, başka çaresi kalmadığını hissetti. O gece, hayatı değişti. Bedenini değil; umutlarını, kimliğini, çocukluğunu sattığını fark etmesi ise aylar sürdü.
Üsküdar escort arka mahallelerinden birine sığındı. Kuzguncuk’a yakın, sessiz bir sokakta küçük bir oda tuttu. Gündüzleri perdeleri hiç açmaz, geceleri ise sokağın ışığına karışırdı. O sokak lambalarının altında dururken içinden hep şu geçerdi: “Kimse beni duymuyor.”
Bir sabah Validebağ Korusu’nda yürürken bankta unutulmuş bir broşür buldu:
“Kadınlar için ücretsiz meslek kursları, barınma ve psikolojik destek.”
Önce ciddiye almadı. Ama o gece tekrar sokaktan dönerken elindeki broşüre yeniden baktı. “Belki…” dedi sadece.
Bir yanıt yazın